صد هزار سال پیش، دست‌کم شش گونۀ انسانی بر روی زمین زندگی می‏‌کردند. امروز تنها یکی به ‏جا مانده است: ما، انسان‏‌های خردمند. چه‌طور گونۀ ما در نبرد برای سلطه بر دیگران پیروز شد؟ چرا نیاکانِ شکارگر ـ خوراک‌جوی ما اقدام به ساختن شهرها و برپایی پادشاهی‌ها کردند؟ چگونه به خدایان و ملت‏‌ها و حقوق بشر ایمان آوردیم، به پول و کتاب‏ها و قوانین اعتماد کردیم، و خود را بردۀ بوروکراسی و مصرف‏‌گرایی و حرص ‏و آز برای خوشبختی ساختیم؟ دنیای ما در هزارۀ آینده چه شکلی به‏ خود خواهد گرفت؟ ادامه خواندن برشی از کتاب انسان خردمند اثر یووال نوح هراری ←

من خیالبافم.
خیالبافی را دوست دارم. در خیال غرق می‌شوم و از زمین فاصله می‌گیرم. اما پیوندهایم را پاره نمی‌کنم و دوباره به زمین باز می‌گردم.

یک پرونده کهنه – رضا جولایی

نو کیسه ها ، از یک طبقه اجتماعی مبدا به یک طبقه اجتماعی مقصد پرتاپ شده اند. این پرتاب ناگهانی بر اثر یک اتفاق یا استفاده از رانت و شرایط و التهابات اقتصادی رخ می دهد.

آن ها، دیگر نه خود را به طبقه اجتماعی مبدا متعلق می دانند و نه با جایگاهی که اکنون کسب کرده اند، آشنایی دارند.

نو کیسه برای این که به طبقه سابق خود ثابت کند که دیگر به آن ها تعلق ندارد و همچنین برای غلبه بر احساس حقارت خود در مقابل طبقه جدیدی که به آن پرتاب شده است، مجبور به تظاهر است و ساده ترین راه برای تظاهر، خرید دیوانه وار کالا های لوکس، نمایش عروسی ها، میهمانی ها و خانه های آن چنانی شان است.

اما فاجعه اصلی از جایی آغاز می شود که ما فیلم و عکس عروسی ها، میهمانی ها، اتومبیل ها و خانه های آن ها را از طریق پیام رسان ها و شبکه های اجتماعی برای همدیگر ارسال می کنیم. ما با این کار به مزدوران تبلیغاتی آن ها تبدیل می شویم که بی مزد و منت، به هدفی که آن ها دارند نزدیکشان می کنیم. آن هدف چیزی نیست جز تظاهر و دیده شدن.

نو کیسه ها!

واحد مطالعات و پژوهش های اجتماعی تله چن

یه روز سوارتاکسی شدم که برم فرودگاه درحین حرکت ناگهان یه ماشین درست جلوی ما از پارک اومد بیرون. راننده تاکسی هم محکم زد رو ترمز و دقیقا به فاصله چندسانتیمتری از اون ماشین ایستاد. راننده مقصر، ناگهان سرشو برگردوند طرف راننده تاکسی و شروع به داد و فریاد کرد. اما راننده تاکسی فقط لبخند زد وبرای اون شخص دست تکون دادوبه راهش ادامه داد. توی راه به راننده تاکسی گفتم: شما که مقصر نبودید و امکان داشت ماشینتون هم آسیب شدید ببینه و ما هم راهی بیمارستان بشیم. چرا بهش هیچی نگفتید؟ ادامه خواندن آدمهای باهوش و کامیونهای حمل زباله ←

بهار فصل عجیبی‌ست!
کافیست یک روز با نگاهت غنچه‌ها را نوازش‌نکنی، روز بعد دیگر نیستند…
شاید
شکوفه شده باشند اما غنچه‌های تو، دیگر نیستند… ادامه خواندن بارون هاى بهارى رو دریابید ←

مامان همیشه میگه : چای باید خوب دم بکشه !
تا عطر و رنگ واقعیشو بفهمی …
زود برش داری عطر و رنگش اصل نیست ، دیر برداری میجوشه !
چای اگه بجوشه که خوردنی نیست !
ولی اگه دم بکشه ، بشینی کنارِ ایوون ، بارون بزنه ، فنجونتو بگیری دستت ، گرماشو حس کنی ، اونوقته که لذت داره …!

لذت چای – مریم قهرمانلو

تله چن به نقل از مریم سمیع زادگان:

اصلا آدم باید گاهی خودش را بردارد، ببرد یک گوشه‌ای دست بیندازد دور گردن خودش، خودش را ببوسد، با خودش آشتی کند، گذشته را فراموش کند حتی. هی اشتباهش را پتک نکند، نکوبد توی سر خودش، هی با پشت دست محکم نزند توی دهان خودش، مدام به خودش سرکوفت نزند که اشتباه کردی، که باختی، که باید آن یکی راه را می رفتی، آن یکی راه را انتخاب می کردی. آدمیزاد فراموش‌کار است، گاهی یادش می‌رود بشر جایزالخطاست، باید اشتباه کند، باید هزار راه برود و برگردد تا راه را پیدا کند، تا آدم شود. ادامه خواندن آدمیزاد اگر روانشناس خوبی باشد چاره‌ای ندارد جز اینکه با خودش آشتی کند! ←

ماهى سیاه گفت : هر چیزى به آخر میرسد، شب
به آخر میرسد، روز به آخر میرسد هفته
ماه، سال.
و من میخوام بدانم که راستى راستى زندگى
یعنى اینکه : تو یک تکه جا هى بروى ،
هى برگردى تا پیر بشوى و دیگر هیچ !
یا طور دیگر هم توى دنیا میشود زندگى کرد…؟!

صمد بهرنگى

نوع نگاه ما به زندگیه که کیفیته اونو تعیین میکنه…
لحظه لحظه ها رو زندگى کنید…

واحد مطالعات و پژوهش های اجتماعی تله چن

اندیشه کردن در ذات حق باطل است.
نه بدان خاطر که فکر ما کوتاه است و موضوع فکرت بلند.
بلکه چون خداوند فرمود:
ما از رگ گردن به آدمى نزدیکتریم،
هر چه بیشتر در او اندیشه کنند
از او دورتر شوند.
زیرا اندیشه کردن یافتن واسطه اى است که تفکر کننده را به مراد نزدیکتر کند.
و اینجا چون نهایت نزدیکى حاصل است؛
هر واسطه و دلیلى که ذهن بیاورد،
خود مایه دورى از محبوب و حجاب روى او شود. ادامه خواندن گنج حضور ←

نبخشیدن باعث
کوچک شدن افق نگاهت
و پرشدن فضای ذهنت
از چیزهایی میشود که هیچ نیازی به آنها نداری
می بخشی چون
به اندازه کافی قوی هستی
که درک کنی همه آدم ها ممکن است خطا کنند…
بخشیدن
هدیه ای است که تو به خودت میدهی…
به خاطر بسپار که آدم های ضعیف هرگز نمی توانند ببخشند…
بخشیدن خصلت آدم های قوی است…
بخشیدن یک اتفاق لحظه ای هم نیست …
فقط قدرتمندها می بخشند…
پس قوی بودن را انتخاب کن…

واحد مطالعات و پژوهش های اجتماعی تله چن