چنین چیزی رخ نخواهد داد. انسان‌ها شبیه مخمر نیستند که آن قدر به صورت کنترل‌نشده به سوخت‌وساز خود ادامه دهند تا در نهایت در فضولات خود مسموم شوند.
با افزایش سطح آلودگی انسانی، فشار سیاسی برای مقابله با آن هم افزایش پیدا می‌کند. به وجود آمدن «مه‌دود بزرگ لندن» در سال ۱۹۵۲ که باعث مرگ چهارهزار نفر شد، طی چهار سال پس از آن، منجر به تصویب قانون هوای پاک شد. قانون مشابهی هم در ایالات‌متحده آمریکا، منجر به کاهش شصت‌درصدی مجموع انتشار آلاینده‌ها در مدت ۳۵ سال شده است.
قانون آلودگی نفتی ۱۹۹۰ آمریکا، کشتی‌های نفتکش را ملزم به داشتن دیواره‌ی دولایه برای کاهش خطر نشت کرده و پروتکل ۱۹۸۷ مونترئال هم، گاز CFC را تقریبا به طور کامل از تمام محصولات صنعتی و مصرفی جهان حذف کرده است. استفاده از بنزین سرب‌دار و حشره‌کش د.د.ت هم در بیشتر نقاط زمین ممنوع هستند.
آلودگی هوا و آب، هنوز در مناطق تازه صنعتی‌شده، به خصوص چین، هند و آمریکای جنوبی معضل بزرگی هستند، ولی حتی آن‌جا هم سرعت افزایش آلودگی در مقایسه با روند مشابه هنگام انقلاب صنعتی غرب، بسیار کمتر است و این به دلیل آگاهی و فناوری بهتر و همچنین فشار از طرف بقیه‌ی جهان است. براساس برآورد دانشمندان، در آینده بیشینه‌ی جمعیت جهان به ۱۰ تا ۱۱ میلیارد نفر خواهد رسید. در صورت مراقبت، این احتمال وجود دارد که بتوانیم زمین را برای آن مقدار از جمعیت، برای همیشه مکان زیست‌پذیری نگه داریم.
با نرخ کنونی آلودگی چه زمانی زمین برای نوع بشر غیرقابل سکونت خواهد شد ؟ – مجله دانستنیها